Ślusarski Wiesław (1913—1987), lekarz weterynarii, parazytolog, profesor Instytutu Parazytologii Polskiej Akademii Nauk.
Ur. 13 IX w Kowlu, był synem Bolesława (1875—1922), urzędnika kolejowego, i Zofii z Łuczkowskich (1889—1947).
W okresie pierwszej wojny światowej został Ś. z rodzicami ewakuowany do Moskwy, potem przebywał w gub. kurskiej. Po powrocie w r. 1922 do Polski uczył się w l. 1924—7 w Średniej Szkole Rysunku i Malarstwa Szczepana Andrzejewskiego w Łodzi, naukę kontynuował w Gimnazjum Księży Marianów na Bielanach w Warszawie, gdzie w r. 1933 zdał maturę. Po odbyciu rocznej służby wojskowej podjął w r. 1934 studia na Wydz. Weterynaryjnym Uniw. Warsz. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r. jako dowódca plutonu 34. pp w 9. Dyw. Armii «Pomorze»; dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł. Podczas okupacji mieszkał w Łowiczu i pracował jako pomocnik rejonowego lekarza weterynarii, a od r. 1942 dodatkowo w Okręgowej Izbie Gospodarki Zwierzęcej w gm. Jeziorko (pow. łowicki). Równocześnie jako żołnierz AK brał udział w akcjach sabotażowych na terenie Generalnego Gubernatorstwa.
Po wojnie zamieszkał Ś. w Łodzi, gdzie jako asystent lekarza weterynarii uczestniczył w organizowaniu Miejskiego Ogrodu Zoologicznego i równocześnie studiował na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym nowo utworzonego Uniw. Łódz. Od r. 1947 kontynuował studia na Wydz. Weterynaryjnym Uniw. Warsz. (od r. 1952 w ramach SGGW), pracując równocześnie jako asystent wolontariusz, następnie młodszy asystent, a od r. 1949 starszy asystent w Zakł. Zoologii i Parazytologii, kierowanym przez Witolda Stefańskiego. W r. 1950 ukończył studia z dyplomem lekarza weterynarii. Publikował prace popularyzatorskie, m.in. Szczur gryzoń wojujący (W. 1950) i Giez bydlęcy — wielki szkodnik w gospodarce mięsnej („Gosp. Mięsna” 1950 nr 11/12).
W r. 1953 przeszedł Ś. do nowo utworzonego, kierowanego przez Stefańskiego, Zakł. Parazytologii PAN; należał do głównych organizatorów Zakładu, zwłaszcza jego biblioteki, z czasem centralnego księgozbioru parazytologicznego w Polsce. Prowadził badania nad przywrami digenetycznymi (pasożyty wewnętrzne kręgowców) i na podstawie dysertacji Studia nad europejskimi przedstawicielami przywry Fasciola magna (Bassi, 1875) Stiles, 1894 („Acta Parasitologica Polonica” Vol. 3: 1955 nr 1), napisanej pod kierunkiem Stefańskiego, otrzymał w r. 1958 na Wydz. Biologii i Nauk o Ziemi Uniw. Warsz. stopień kandydata nauk (doktora). W pracy tej zwrócił uwagę na ekologiczno-parazytologiczne konsekwencje nieświadomego (wraz z przewożonymi zwierzętami) przenoszenia pasożytów z kontynentu na kontynent. Dn. 7 VII 1961 habilitował się tamże na podstawie rozprawy Formy ostateczne Digenea z ryb łososiowatych (Salmonidae) dorzecza Wisły i południowego Bałtyku (tamże Vol. 6: 1956 nr 22), która przyczyniła się do wprowadzenia zmian w systematyce niektórych przywr ryb łososiowatych; t.r. otrzymał stopień naukowy docenta. Publikował prace na temat biologii pasożytów i ich geograficznego rozmieszczenia, rozpoznawania i zwalczania helmintoz oraz aksenicznych hodowli nicieni pasożytniczych. Stał się uznanym w Europie specjalistą od trematodofauny ryb. Sporządzał ekspertyzy z zakresu pasożytów ryb dla uniw. w Innsbrucku i Zakł. Biologii w Titogradzie (obecnie Podgorica), a z zakresu pasożytów przeżuwaczy — dla uniw. w Bagdadzie; dokonywał także streszczeń polskich, radzieckich i jugosłowiańskich prac parazytologicznych dla „Biological Abstracs” i „Helminthological Abstracs”. Utrzymywał kontakty z wszystkimi ośrodkami parazytologicznymi w kraju i licznymi za granicą; wielokrotnie w celach naukowych wyjeżdżał do ZSRR, NRD, Czechosłowacji, Jugosławii, Wielkiej Brytanii i Austrii. Był autorem rozdziałów Trematoda ryb („Katalog fauny pasożytniczej Polski”, W. 1971 cz. 2) i Trematoda („Katalog fauny Polski”, W. 1973 cz. IV z. 2). Ogółem opublikował 25 rozpraw i doniesień z własnych badań naukowych, 40 artykułów problemowych oraz 16 książek i artykułów popularnonaukowych. Był też autorem ok. 400 ilustracji w wydawnictwach poświęconych parazytologii oraz kilku scenariuszy filmów dotyczących biologii i ekologii pasożytów. Dn. 11 I 1974 otrzymał tytuł profesora nadzwycz.
W Zakł. Parazytologii (od r. 1980 Instytut) pełnił Ś. funkcje zastępcy dyrektora ds. naukowych, sekretarza Rady Naukowej, a także przewodniczącego Komisji Bibliotecznej oraz Komisji ds. Przewodów Doktorskich. Był zastępcą, a od r. 1978 do śmierci redaktorem naczelnym pisma „Acta Parasitologica Polonica”. Należał do Polskiego Tow. Nauk Weterynaryjnych, Polskiego Tow. Parazytologicznego (był członkiem jego Zarządu Głównego i należał do rady redakcyjnej jego organu „Wiadomości Parazytologiczne”), Polskiego Stow. Filmu Naukowego oraz British Society of Parasitologists i amerykańskiego Wildlife Diseases Association. Posiadał honorowe członkostwo Tow. Parazytologów Jugosławii. W r. 1983 przeszedł na emeryturę, ale nadal był czynny naukowo; prowadził prace nad wielojęzykowym słownikiem parazytologicznym (przewodniczył Kom. Badań Terminologicznych Komitetu Parazytologii PAN), zajmował się też historią parazytologii polskiej, inicjując utworzenie pracowni historii parazytologii w macierzystym Instytucie oraz sekcji historii parazytologii przy Zarządzie Głównym Polskiego Tow. Parazytologicznego. Zmarł 16 VI 1987 w Warszawie, został pochowany 20 VI na cmentarzu Powązkowskim (kw. 141). Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979) i Medalem XXV-lecia PAN (1984).
W zawartym 28 IX 1940 małżeństwie z Marią Julią Janusik (1919—1983) miał Ś. co najmniej troje dzieci (dwóch synów i córkę).
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959—1961, W. 1962 s. 272; PSB (Stefański Witold); — Księga pamiątkowa SGGW (1958), I; Millak K., Uczelnia weterynaryjna w Warszawie 1840—1965, W. 1965; Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego — Akademia Rolnicza w Warszawie w latach 1957—1985, W. 1990 I cz. 1; Wybitni lekarze weterynaryjni XX wieku w nauce i zawodzie, Oprac. E. K. Prost, L. 2005 (fot.); — Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Acta Parasitologica Polonica” Vol. 32: 1987 nr 4 s. 305—7 (fot.), „Dzien. Łódz.” 1987 nr 151, „Med. Wet.” R. 44: 1988 nr 5 s. 319 (J. Pastuszko, fot.), „Przegl. Zool.” T. 32: 1988 z. 2 s. 159—61 (M. Szelągiewicz), „Wiad. Parazytologiczne” R. 34: 1988 nr 3 s. 353—8 (S. Tarczyński, częściowa bibliogr. prac, fot.), „Życie Warszawy” 1987 nr 142, 144, 148, 149, „Życie Wet.” R. 63: 1988 nr 2 s. 60—3 (S. Tarczyński, fot.).
Stanisław Tadeusz Sroka